Czym jest diastema?

Diastema to zbyt duża przerwa między górnymi jedynkami. Wiele znanych tego świata ma diastemę i jest z tego dumna.

Z tych najbardziej znanych?

Madonna, Kate Moss, Elton John, czy z naszego podwórka Tomasz Karolak.

Ta charakterystyczna szczelina powstaje najczęściej z powodu dysproporcji miedzy szerokością zębów siecznych a rozmiarem kości szczęki lub żuchwy. Dopiero gdy przekroczy 2mm stomatolodzy uznają ja za wadę zgryzu. Jeśli jednak jest węższa nie wymaga leczenia, chyba, że dla komfortu pacjenta i jego estetyki.

Diastema szersza niż 2 mm może prowadzić do kłopotów ze zgryzem, chorób przyzębia lub problemów z prawidłowa wymową. Lekarze stomatolodzy rozróżniają kilka rodzajów diastemy. Jedynki które są ustawione równolegle to diastema równoległa, skierowane do siebie to diastema zbieżna, zaś skierowane od siebie to diastema rozbieżna.

Tak naprawdę diastema może być wywołana różnymi przyczynami. I pod tym względem możemy ją podzielić na:

• diastemę prawdziwą – to efekt przerostu lub niskiego wszczepu wędzidełka wargi górnej.
• diastemę rzekomą – ta jest efektem braku górnych siekaczy bocznych (czyli „dwójek”) ich mniejszym niż zazwyczaj rozmiarem lub występowaniem zębów nadliczbowych.
• diastemę fizjologiczną – ta z kolei pojawia się u dzieci między 7 a 9 rokiem życia. Przeważnie jest szersza niż 2mm i stomatolog powinien ja obserwować przed wyrznięciem się stałych siekaczy bocznych.

Po określeniu przyczyny diastemy możemy określić możliwy sposób leczenia.

Diastema fizjologiczna nie wymaga stomatologicznego leczenia, ponieważ przerwa między zębami zanika samoistnie w momencie wyrznięcia się u dziecka bocznych siekaczy.

W przypadku stwierdzenia diastemy rzekomej, która jest efektem braku siekaczy bocznych, wskazane jest wszczepienie implantów. Ewentualne zęby nadliczbowe usuwa się jednocześnie łącząc jedynki za pomocą płytki akrylowej ze skręcaną śrubką lub sprężynkami międzyzębowymi. Gdy mamy zdiagnozowana diastemę prawdziwą lekarz stomatolog zleca zabieg podcięcia wędzidełka oraz noszenie aparatu ortodontycznego.

Niektórzy pacjenci u których diastema nie powoduje żadnych kłopotów zdrowotnych a jedynie jest mankamentem urody także mogą zdecydować się na jej leczenie. W takim przypadku lekarz stomatolog po konsultacji i szczegółowych badaniach może zaproponować aparat ortodontyczny lub bonding czyli zamaskowanie diastemy przy pomocy kompozytu. Jeśli żadne z powyższych rozwiązań nie jest satysfakcjonujące, lekarz może jeszcze zaproponować przyklejenie licówek. W takim przypadku na zeszlifowane zęby nakłada się cienkie płatki porcelany które maskują diastemę. Należy jednak pamiętać, że szlifowanie zębów jest już dość sporą ingerencją w zdrową kość.

Do najczęstszych przyczyn wpływających na pojawienie się diastemy u dorosłych możemy zaliczyć :

• czynniki wrodzone
• przerost wędzidełka (czyli błonki która łączy dziąsło z wargą)
• różnica między wielkością luku zębowego a szerokością zębów.
• wszelkie anomalie zębowe (zbyt dużo lub zbyt mało zębów)
• fizjologiczne lub patologiczne przemieszczanie się zębów (często wpływ na to mają choroby przyzębia)
• parafunkcje, czyli szkodliwe, powtarzające się nawyki
• pogłębiony nagryz (czyli wada podczas której górne zęby zamiast kontaktować się z zębami przeciwstawnymi kontaktują się z dziąsłami
• rozszczep podniebienia 
• źle zaplanowane leczenie ortodontyczne

Znamy wiele metod zamykania diastemy, ale dopiero dokładna diagnoza i określenie przyczyny powstania diastemy pozwala lekarzowi dentyście na wyleczenie tej wady w najlepszy możliwy dla pacjenta sposób.